خوشا طنازی

فاطمه خانوم رجبی مطلبی نوشت اندر احوالات میر حسین موسوی. در واقع نامه ی تنها که نبود؛ افشانامه بود به قول خودش. ابراهیم نبوی هم که قبل ترها این خانوم را به نام مستعار "فاطی کماندو" ملقب کرده بود، نامه ای سراسر تشکر و تحسین به ایشان نوشت که ای بابا! فاطی جان، شما اصلاح طلب بودی و رو نکرده بودی؟! آقا این چیزی که تو نوشتی را اگر ما صد سال هم تلاش می کردیم نمی توانستیم به مردم بگوییم...
میرحسین موسوی برداشت اطلاعیه ای صادر کرد و در آن ژست عجیب و در عین حال جالب توجهی گرفت که آی این طنز نویس خارج نشین به این خواهر بزرگوار ما توهین کرده اند و ما دل مان نمی خواهد کسی از گل نازک تر به مخالف مان بگوید و کسی که کاندیدای ریاست جمهوری می شود باید طاقت شنیدن داشته باشد و با موضع گیری در مقابل زنان، دیگر از فردا زنان ما دیگر در میدان سیاست قدم نمی گذارند و این قبیل حرف ها!
من دیدم نیک آهنگ کوثر و ابراهیم نبوی به این اطلاعیه هر دو پاسخ داده اند. نیک آهنگ از منظر یک روزنامه نگار نسبتا عصبانی! که البته حق هم دارد با آن موضع میرحسین. ولی آنچه به نظر من بسیار جالب، در خور تامل و فوق العاده بود، جواب ابراهیم نبوی به این نامه بود. من بیشتر اوقات نوشته های ابراهیم نبوی را می خوانم؛ ولی موضع ام هیچوقت نسبت به او موضع سرسپردگی نبوده است. دیگر تقریبا یادم نمی آمد که آخرین بار کی به لحاظ قدرت قلم و طنازی، این آدم را تحسین کرده بودم.
ولی این جواب اش به میرحسین موسوی، نمونه بارز و کامل یک قلم بسیار پخته از یک شخصیت پخته و هوشمند بود. موضعی که در نامه اش به موسوی گرفته است در عین حال که موضع یک روزنامه نگار طنزپرداز است که به کسی اجازه نمی دهد برایش تعیین و تکلیف کند چی بنویسد و چی ننویسد، موضع آدمی بسیار همراه و همدل و در عین حال فهیم است که توانسته است در نامه اش خودش را بسیار آگاه به امور، صبور و با درایت نشان بدهد. اگر نامه ابراهیم نبوی و اطلاعیه میرحسین موسوی را کنار هم بگذاریم، جدای از اشکالات ویرایشی اطلاعیه میرحسین، به نظر من در پختگی مواضع و خردمندی قلم، در این مورد خاص، میرحسین صد سال دیگر هم به گرد پای این آقای طناز نمی رسد!
این نامه اش هزار آفرین داشت. واقعا با وجود برخی طنازان خردمند، دنیا جای بهتری برای زندگی کردن است.