اخباری که از دیدارهای (نوروزی) میرحسین موسوی و زهرا رهنورد با خانواده‌های زندانیان سیاسی منتشر می‌شود، معمولا متن ندارند و فقط چند تا عکس هستند. حداکثر این است که متن اخبار تنها شامل اطلاع کوتاهی از زمان دستگیری زندانی است.
چرا از این دیدارها فقط عکس منتشر می‌شود؟
چرا ما نمی‌فهمیم در این دیدارها دقیقا چه می‌گذرد؟
چرا ما نمی‌دانیم چه مکالماتی میان میرحسین و خانواده‌های زندانیان سیاسی رد و بدل می‌شود؟
من البته خیلی هم کنجکاو نیستم مثلا بدانم در دیدار میرحسین و رهنورد با خانواده تاج‌زاده یا مومنی یا ابطحی یا هر فعال سیاسی دیگر -به معنای دقیق کلمه- چه گذشته است. کنجکاوی مشخصم برای دانستن مکالمات مثلا میان پدر و مادر شیوا نظرآهاری و سایر زندانیان حقوق بشری و فعالان دانشجویی و جنبش زنان با میرحسین و کروبی است.
مایلم بدانم چی بین اینها در این دیدارها رد و بدل می‌شود؟
در سه عکسی که از دیدار میرحسین و رهنورد با پدر و مادر شیوا نظرآهاری منتشر شده است، نحوه نشستن مادر شیوا، مدلی که در هر سه عکس سرش را چرخانده، نگاهی که نه به مهمان‌اش است و نه حتی به دوربین است شاید البته از هزار متن خبری بیشتر گویای آن است که در این دیدار چه گذشته است؛ این نگاه برای من یک نگاه منزجر است. یک نگاه خسته‌ی توام با خشم است. یک نگاهی است که دارد به این مهمانان می‌گوید: شما واقعا اینجا چی کار دارید؟
واقعا آدم چی دارد به پدر و مادر دختر26 ساله‌ای بگوید که از ده ماه گذشته، هفت ماه‌اش را در زندان بوده است؟
عکسها از سایت کلمه
2 نظر:
توجهت به نگاه ها قشنگ است.قبلا هم در مورد نگاه یک زن در جریان تظاهرات فکر کنم روز عاشورا نوشته بودی و چه زیبا و با چه دقتی.لذت می برم از این دقتت.
خدا نگاه همه مادران را پر از شادی و امید کند
از این منظر به این عکسها نگاه نکرده بودم مریم و دقیقا هم نمی دانم موضع خانواده شیوا نظرآهاری به موسوی یا رهنورد چطور باید باشد اما اینکه این که یک برخوردی از سر انزجار است شاید زیادی تحلیل تندی باشه ممکنه این زاویه چهره در تصویر اتفاقی باشهواگر نمی خواستند درخواست موسوی و رهنورد را رد می کردن مثل خیلی از زندانی های دیگر که روی خودش نشان نمی دهند یا نداده اند.
یک نکته دیگر هم هست مگر موسوی یا رهنورد مسوول یا مقصر زندان رفتن شیوا هستند؟ بعد انتخابات چه کاری می تونستن بکنن که تا حالا نکردن؟به هر حال شیوا آدمی است که سال ها در زمینه حقوق بشر فعال بوده و به راهش هم اعتقاد داره و این روند در ایران با همه این هزینه ها پذیرفته و خودش هم می گه با همه این ها همین جا می مونم و کار می کنم. خیلی سخته و به نظرم این دختر ادم منحصر به فردی است اما به هر حال خانه اخر چنین فعالیت هایی و اداره سایت حقوق بشر با ان مواضع شفاف و محکم هم در کشورهایی مثل ایران به همین جاها ختم می شه چه در گذشته و چه امروز و به نظرم نمی تونیم موسوی و رهنورد را در این زمینه مقصر بدانیم.
ارسال یک نظر
شما چی فکر می کنید؟