1. دو روز پیش خبری منتشر شد که علی جنتی، سفیر ایران در کویت در مصاحبه با روزنامه‌ای کویتی، گفته است جزایر سه گانه (تنب کوچک، تنب بزرگ و ابوموسی) ماهیتی ایرانی دارند؛ اما باب گفت‌وگو با طرف اماراتی در این مورد باز است. خبر مربوط به حذف خلیج فارس از نقشه‌ی ایرانی که پشت کتاب درسی کتاب اول دبستان چاپ شده است هم خبر قابل تاملی بود. این در حالی است که یکی از انتقاداتی که به احمدی‌نژاد در مناظره‌ها هم مطرح شد، حضور او در نشست شورای همکاری خلیج فارس بود که از سوی کشورهای عربی نام آن به شورای همکاری خلیج عربی تغییر یافته بود.
در علوم سیاسی، مهم‌ترین وظیفه‌ی حکومت‌ها را دفاع از"منافع ملی" تعریف می‌کنند. اولین و بدیهی‌ترین مصداق این منافع ملی را هم تامین تمامیت ارضی کشور می‌دانند. به نظر می‌رسد دولت‌مردان فعلی آگاه نیستند چرا ما از قراردادهای گلستان و ترکمن‌چای به عنوان ننگین‌ترین معاهده‌های تاریخ ایران نام می‌بریم. اگرچه دولت ضعیف امکان چانه‌زنی در عرصه‌های بین‌المللی را ندارد و به هر حال برای بقای خود مجبور به دادن امتیاز به دیگران می‌شود، اما به نظر نمی‌رسد چنین مباحثی صرفا از ضعف دولت و به طور ناخواسته در حال روی دادن باشد.
2. هفته‌ی گذشته نیز خبر فروش ۵۱ درصد سهام شرکت مخابرات ایران به کنسرسیوم اعتماد مبین، وابسته به سپاه پاسداران منتشر شد؛ معامله‌ای که از آن به عنوان "بزرگ‌ترین معامله‌ی تاریخ بورس ایران" نام برده شد. دیگر شرکت علاقمند به سهام مخابرات، "مهر اقتصاد ایرانیان" بود. این شرکت اگرچه موفق به خرید مخابرات نشد اما مسئولان آن نگران نشدند؛ چراکه تقسیم کار دقیقی با "اعتماد مبین" کرده بودند؛ این هر دو شرکت وابسته به سپاه، یکی مسئول خرید مخابرات شد و دیگری تقریبا همزمان توانست مالک معدن انگوران، بزرگ‌ترین معدن سرب و روي خاورميانه شود. به گفته‌ی جمشيد انصاري، عضو کميسيون اقتصادي مجلس، این واگذاری با تبانی سه شرکت وابسته به سپاه که مدیرعامل هر یک، یکی از "سرداران" سپاه‌اند، در مزایده صورت گرفت.
نگاهی به پیشینه‌ی این شرکت‌ها و نوع سهامی که معمولا از بورس خریداری می‌کنند، نشان می‌دهد سپاه در حال به‌دست‌گرفتن صنایع و کارخانجات استراتژیک است و در این میان علاقه‌ی ویژه‌ای به ثروت‌های عمومی که متعلق به همه‌ی ملت است، از خود نشان می‌دهد.
3. برگردیم به اظهارات برخی از روحانیان در مناقشات بعد از انتخابات؛ آنجا که گفتند مشروعیت حکومت اسلامی از مردم نیست و تکیه قرار دان مردم برای حکومت، "غلط فاحش" است. این در حالی است که به اذعان آیت‌الله صانعی، این مردم بوده‌اند که در طول تاریخ با وجوهات شرعی و خمس و زکات خود آنها را اداره کرده‌اند. حال اگر طبقه‌ای از همین روحانیان، نقشی برای مردم قایل نباشند، اولین معنایش این است که این بخش از نهاد روحانیت آن‌قدر به لحاظ مالی قدرتمند شده است که بتواند وابستگی تاریخی خود به مردم را قطع کند. ظاهرا می‌توان میان معاملات اخیر و این اظهارات، رابطه‌های معناداری دید.
×
آنچه بُردنی است در حال بُرده شدن است و آنچه نابُردنی است در حال بخشیده شدن. گاهی رویدادهای اخیر ایران، سریال‌های هرکول پوآرو را به یاد می‌آوردند؛ متهم اصلی دقیقا همان کسی است که در تمام طول داستان فکر می‌کنیم آدم خوب قصه است!
منتشر شده در نیم‌نما
2 نظر:
بیشتر یاد "اشلی" افتادم تا سردار جعفری! تقصیر تیتر بود یا نوع رابطه اسکارلت باهاش، نمی دونم. ضمنا هنوز خودمم که ناشناسم، نه کس دیگه. شما در جریان باش لطفا
همون تقصیر نوع رابطه اسکارلت بود باهاش! تو هم همچنان ناشناس بمون!
ارسال یک نظر
شما چی فکر می کنید؟